ஒரு நேர்மையான காலை. வெயிலின் முதல் ஒளி பூமியை முத்தமிடும் தருணத்தில், ஒரு அழகான பூ மெல்ல அவளது இதழ்களைத் திறந்து, புத்துயிரைப் பெற்று மலரத் தொடங்கியது. அந்தப் பூவின் பெயர் “துளசி”. துளசி வனம் நிறைந்த துறையில் சிறப்பாக மலர்ந்திருந்தாள். இக்காலம் வசந்தம் என்பதால், இயற்கை எங்கும் உயிர்ப்புடன் இருந்தது.
துளசி, புதிதாக இந்த உலகைப் பார்க்கும் போது, எல்லாம் புதுமையாகவே தெரிந்தது. அவளுக்கு அருகில் பச்சிலை பசுமையான கன்றுகளால் நிரம்பியிருந்தது. அந்த பச்சிலை, எல்லாம் அவள் பக்கத்தில் காற்றில் அசைந்தபடி எதையோ சொல்வதுபோல் தோன்றியது.
“வணக்கம், இங்கே நான்தான் பச்சிலை!” என்ற ஓர் இனிய குரல் திடீரென கேட்டது. துளசி ஆச்சரியமாய் பார்த்தாள். “நீங்கள்…நீங்கள் பேசுகிறீர்களா?” என்றாள் துளசி, கண்களை பெரியபடிதெரித்து.
“ஆம், மழை காலத்தில் நாங்கள் இங்கே பேசி மகிழ்வோம். நீ புது மலர்தானே! இதற்கு முன்னால் எப்போதும் இங்கே யாரும் பேசவில்லை. இப்போது வசந்தம் வந்துவிட்டது, உன்னுடன் பேசவும் மிகவும் மகிழ்ச்சி,” என்றது பச்சிலை.
துளசிக்குப் பேசும் பச்சிலை ஆச்சரியமளித்தது. அந்த வசந்த காலம், இந்த உலகத்தின் அழகையும் இதர உயிர்களின் பாசத்தையும் அவளுக்கு கற்றுத்தரத் தொடங்கியது. பச்சிலை துளசிக்கு வனத்தில் என்னென்ன சிறப்புகள் இருக்கின்றன என்று சொல்லத் தொடங்கியது.
“அந்த நதி எத்தனை நிம்மதியானது பாரு. அவள் மெல்லிய குரலில் சிரித்துக்கொண்டே அவள் வழியே நகர்கிறாள். காற்று, குளிர்ச்சி தருகிறான், அவன் உன்னை காத்து மகிழ்வித்துக் கொண்டிருக்கும்,” என்ற பச்சிலை.
துளசி அதைக் கேட்டபடி காற்றின் மென்மையான தொடுதலை உணர்ந்தாள். அவளது இதழ்கள் மெல்ல அசைந்தன, அது ஒரு விதமான சந்தோஷமாகவும் அமைதியாகவும் இருந்தது.
“உனக்கு எப்போதாவது பயம் வரும். ஆனால் அந்தப் பயத்தை கடக்க இயற்கையை நம்பவேண்டும்,” என்று பச்சிலை கூறியது.
துளசி தன் பசுமையான தோற்றத்தை மென்மையாகவே காற்றில் ஆடவிட்டாள். “நான் இப்போது புரிந்து கொண்டேன்,” என்றாள் துளசி. “இங்கு எல்லாம் உயிரோடு இருக்கின்றன. அவை எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாகவும் பேரழகாகவும் இருக்கின்றன.”
அந்த நாளில், துளசி பச்சிலையின் நண்பராகிப் போனாள். அவர்கள் தங்கள் அன்றாட சுவாரஸ்ய உரையாடல்களால் வசந்தத்தின் ஒவ்வொரு நாளையும் மகிழ்ச்சியாகவும், சாகசமானதாகவும் மாற்றினர்.
வெளியுலகத்திற்கே தெரியாமல், பூக்கும் பச்சிலைதான் துளசியின் வாழ்வில் பேரானந்தத்தை ஏற்படுத்தியது. அது மழைநேரங்களில் அர்ப்பணிப்பு செய்துகொண்டதும், கோடையில் காற்றின் குளிர்ச்சி கூறியதும், அவளைப் பெரிதும் கவர்ந்தது.
கதையின் உபதேசம்:
இயற்கையுடனான ஒவ்வொரு தோழமையும் தனித்துவமானது. இயற்கையின் அதிசயங்கள் நம்மை பாடுபடுத்தாமல், அழகும் சுகமயமும் தரும் நண்பர்களாக இருப்பதைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.
